اقتصادنامه: اقتصاددانان سرشناس کشور هنوز بر سر مسائل مهم به اجماع نرسیده اند. به همین خاطر است که نحله های فکری این روزها یارگیری می کنند و نامه ای به رئیس جمهور می نویسند و تا می توانند اوضاع را بحرانی نشان می دهند.

گاهی وقت ها مراجعه به برخی اقتصاددانان مثل این می ماند که برای یک چک آپ ساده نزد پزشکی عمومی بروی و ناگهان با انبوهی درد ناشناخته برگردی. پزشک تمام روح روان تو را به هم بریزد و طوری از وضعیت جسمانی ات بگوید که گمان کنی تا چند روز آینده سکته خواهی کرد، به امراض گوناگون مبتلا شده ای و خیلی خوشبینانه یک ماه دیگر عمرت طول نکشد.

برخی اقتصاددانان همواره سعی دارند که اوضاع را بحرانی نشان داده و تصویری هولناک از آینده ارائه دهند. تصویری که چندان با واقعیت های جامعه همخوانی ندارد و فقط از عینک برخی فرمول های اقتصادی دیده می شود. اقتصاددانان خود همواره منتقد حضور مهندسان در سیاستگذاری ها بوده اند در حالیکه که هرگاه آنان بر راس امور قرار گرفته اند وقت کشور تا حدی تلف کرده و به دعواهای مکتبی و حسادت های درونی به یکدیگر پرداخته اند.

در هفته های اخیر طیفی از نامه ها به رئیس جمهور نوشته شده است. گروهی خواستارتغییر پارادایم اقتصادی دولت شده اند، برخی تیم اقتصادی کنونی را نالایق و مسبب شرایط فعلی دانسته اند و عده ای هم کلا همه مکاتب شناخته شده را زیر سوال برده و از مکتب نوینی که خود به وجود آورده اند به عنوان راه حل سخن گفته اند.

در شرایطی که اقتصاددانان کشور با هم اجماع ندارند و هنوز بر سر بدیهیاتی چون مدیریت بازار و سیاستگذاری های بنیادین با هم اختلاف نظر دارند چگونه می توان از رئیس جمهور انتظار داشت که وقت خود را صرف دعواهای مکتبی کند؟ در این میان بهتر است ابتدا تمام طیف های فکری بر سر یک میز نشسته و برای مدیریت اقتصادی کشور نسخه ای ارائه دهند که حاصل اجماع آنان باشد نه محصول اختلافشان.

آنگاه می توان نتیجه این اجماع را به عنوان بسته ای سیاستی مورد قبول اکثریت به رئیس جمهور ارائه داد و از او خواست تا با اجرای آن اقتصاد کشور را سر و سامان دهد.

محصول نامه نگاری اخیر اقتصاددانان، به استهزا گرفتن یکدیگر بوده که برخی از آنان در کانال های شخصی شان به صراحت این نامه ها را به استهزا گرفته و منجر به بد و بیراه گفتن به یکدیگر شده است.

در چنین شرایطی می توان امیدوار بود که اقتصاد ایران از ناحیه اقتصاددانان و با همت آنان به سر و سامان برسد؟