اقتصادنامه: آیا برخی از نمایندگان مجلس با «ابزار استیضاح» از دولت و نهادهای مرتبط «باج خواهی» می کنند؟ آیا استیضاح ورزا بر پایه رفتارهایی چون «حال گیری»، «پدر درآوردن» و «انتقام» نهفته است؟ اگر وزیر یا مسوولی در برابر خواسته نا بحق و دخالت گونه نمایندگان مجلس کوتاه نیاید به کجا باید مراجعه کند؟

اینها تنها بخشی از سوالات اقتصادنامه از نهاد قانونگذار است. گزارش هایی به دست ما رسیده که برخی نمایندگان مجلس سعی می کنند به عنوان نهادی در خارج از دولت در امور دولتی دخالت کرده و پادشاهانی بدون تاج و تخت در شهر خود شوند. رفتار برخی از نمایندگان به قدری تنزل یافته که با کم محلی مسولان و یا گرم پاسخ ندادن آنان به سلامشان، کمر همت بر عزل آن مسوول می بندند.

آنها همواره به دول دلیل سعی می کنند تا نخود هر آش باشند. اول؛ به خاطر جلب رای مردم در دور بعد و دوم؛ رسیدن به منافع شخصی.

برخی نمایندگان با دولت در راس کار، رفتاری دوستانه ای را در پیش می گیرند نه به این خاطر که دلشان برای منافع ملی کشور بسوزد بلکه به این سبب که بتوانند خود و نزدیکانشان را در سیستم های دولتی، وارد امور اجرایی کنند.

آنان در شهر و دیار خود یا مرکز صدور رانت هستند و یا اینکه با اعمال قدرت در دستگاه های دولتی و واحدهای بزرگ صنعتی سعی بر آن دارند تا برای خود سهمی بگیرند.

آنچه بر مس کرمان می گذرد تنها یک نمونه از رفتار برخی نمایندگان است که می توان به عنوان نمونه مثال زد. آنان سعی دارند در هیات مدیره این شرکت صاحب کرسی شوند و در تصمیم سازی های آن دخالت کنند.

پای درد دل مدیران عامل شرکت هایی چون فولاد مبارکه، ذوب آهن اصفهان، تراکتورسازی تبریز، خودروسازان، شهرک های صنعتی، شرکت های بزرگ معدنی سنگ آهن و بورسی که بنشینید متوجه خواهید شد که چگونه آنان خون به دل شده اند؟

واقعا چه قانونی به نمایندگان مجلس اجازه داده تا پا را فراتر از وضیفه اصلی خود که قانونگذاری است بگذارند و در عزل و نصب ها و امور داخلی شرکت ها دخالت کنند.

مهم ترین دلیل ساختار دولتی اقتصاد ایران است. آنان با توجه به اینکه شرکت  های بزرگ کشور را دولت مدیریت می کند به خود اجازه می دهند در قالب سوال یا لابی با وزیر مربوطه به گرفتن امتیازات روی آورند.

دلیل دیگر فقدان نظام حزبی در کشور است. در ایران بیش از 300 حزب دارای مجوز هستند. یعنی به ازای هر 270 هزار نفر در این حداقل یک حزب وجود دارد. عمده احزاب معمولا شب انتخابات متولد شده و افرادی را به عنوان یار خود به مجلس می فرستند که کمتر پیش می آید بر اساس مانیفست حزبی عمل کنند. مردم در چنین ساختاری به حزب رای نمی دهند و مطالبات کلان خود را نیز از حزب نمی خواهند. ساختار سیاسی و اجتماعی کشور به گونه ای است که مردم تمام رویاهای خود را در یک فرد می بینند و انبوهی از مطالبات را بر سر او خالی می کنند. از آسفالت خیابان ها و ایجاد پارک ها گرفته تا آزادی های مدنی را همگی از نمایندگان و یا به عبارت بهتر قانونگذاران طلب می کنند. نمایندگانی که به مجلس ایران راه پیدا کرده اند بیش از آنکه کارشناس مسائل اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی باشند، عوامان دانش آموخته اند که خود را صاحب نظر در حل همه مسائل می دانند. آنا فقط به ایجاد شو و کلنگ زنی های سیاسی علاقه دارند. به همین خاطر است که بیش از 60 هزار پروژه نیمه تمام روی دست دولت مانده و کسی رغبت نمی کند برای اتمام آن پا به میدان بگذارد. این موضوع سبب شده تا هر نماینده ای که چربش بیشتری دارد از منابع بیت المال به نفع مردم محلی خود استفاده کرده و برای راضی نگه داشتن آنان پا روی منافع ملی بگذارد.

برای برون رفت از این وضعیت، راه حل آن است که نمایندگان حد خود را رعایت کرده و به وضع قوانین به نفع دولت بپردازند. ساختار اقتصادی کشور نیز ترمیم شده و بنگاه داری بر اساس اصول رقابت پذیری اداره شوند نه اینکه قدرت های سیاسی افراد مورد نظر خود را در راس آن قرار داده و منافع و مطامع سیاسی را جایگزین شایسته سالاری قرار دهند.

بهتر است تا وزرا و مسوولان نیز درباره باج خواهی برخی نمایندگان گزارش هایی را به نهادهای مربوطه ارائه دهند تا چرخ اقتصاد کشور بدون مزاحمت آنان بچرخد.

منبع: اقتصادنامه