به رغم اینکه این روز، تاریخی‌تربن لحظه حیات سیاسی ایرانیان در چند سده اخیر است که در سرنوشت نسل‌های متعدد تاثیرگذار بوده و خواهد بود، اما متاسفانه آن‌چنان که شایسته و بایسته است پیرامون فلسفه و محتوای آن، گفتگوی درخوری صورت نمی‌گیرد و رسانه‌های رسمی نیز آن را در حد یک روز مناسکی، تقلیل داده‌اند.
به نظر من یکی از مباحث جان‌دار و مهم، کالبدشکافی ۱۲ فروردین، فرصت‌های درون آن، نارسایی‌های تفسیری و نگاه تقلیل‌گرایانه و محدودساز به آن است.
در این روز، نیروی تاسیس‌گری ملت ایران در جریان یک همه‌پرسی بی‌نظیر به منصه ظهور رسید و جمهوری در زهدان پاک، مشروع و منزه یک رفراندوم در پای صندوقهای رای متولد شد و یک قرارداد اجتماعی عظیم شکل گرفت.
۱۲ فروردین، همچنین نماد تاسیس و انعقاد یک قرارداد اجتماعی عظیم میان شعار یک دولت، یک ملت آن هم به رای ملت در مقابل نظام پادشاهی بی‌اعتنا به صندوق است.
دوازده فروردین به یک معنا، نوعی تمدن‌سازی نیز محسوب می‌شود. به تمدن سازی، براساس همان معیار که در فرمول جمهوریت واسلامیت متجلی شد.یعنی این که به کمک مردم و با بهره برداری از استعدادهای همه ملت، با عوامل فرساینده تمدنی مقابله کنیم. تمدن‌سازی براساس روح جمهوریت واسلامیت با محور قراردادن نسل های جدید با تنوع گرایشی آنها در حرکت مسیر اجتماعی ایران به سوی آینده شکل می‌گیرد.
از منظری دیگر، دوازده فروردین، بی‌بدیل‌ترین روش ثبات و امنیت‌سازی همراه با رضایت‌مندی عامه مردم و متضمن توسعه و پیشرفت کشور بنا بر خواسته‌های نسلی تمهید می‌تواند تمهید کند.
پدران قانون اساسی تمهیداتی اندیشیدند که تغییرات نگاه نسلی در صندوق های رای متبلور شود و براین اساس همگان باور کنند صندوق‌های رای میراث گرانبهایی است که نباید مورد غفلت قرار بگیرد.
و مسیر درست این است که چنان تدبیر شود که بر مبنای آن هر نسلی بتواند آرا و اندیشه خود را در صندوق رای بیاندازد.
دو حرکت که عمدتا علیه ۱۲ فروردین صورت گرفته، بی‌محتوا کردن، بی‌شکل سازی و باریک کردن راه صندوق و از سوی دیگر جریان ناامیدساز مردم از صندوق‌های رای است.
رمز ثبات، نشاط و تحول جامعه ما، تکرار ۱۲ فروردین و نهادینه سازی اعتماد به صندوق‌های رای در کنش و رفتار همیشگی ملت_دولت و نجات دادن آن از یک روز مناسکی است.
صندوق سمبل دیده شدن نیازهای نوین و مقتضیات زمانه بوده و در معرض نوسازی قرار گرفتن را جلوه‌گر می‌سازد.
دوازده فروردین معنای عالی سازگاری، تلفیق و ترکیب شیرین سه عنصر جمهوریت، اسلامیت و ایرانیت است.
این روز، روز حضور "یک‌بار برای همیشه" نیست، بلکه در ذات خود، تکرار سلایق و خواستهای میان نسلی را به همراه دارد.
جدا شدن از صندوق، به معنای نادیده گرفتن تلاشهای دویست سال گذشته و خلق آینده بهتر برای نسل‌های در پیش رو است.
ناامید کردن مردم از صندوق‌های رای، یک حرکت غیرمدنی و بازگشت به عقب محسوب می‌شود.
در این میان، به نظرم می‌رسد نه تنها وظیفه جریان روشنفکری بلکه هر کنش‌گر فرهنگی، اقتصادی، سیاسی و اجتماعی برای حرکت رو به جلو، پرداختن به امر مهم و حیاتی پاسداشت صندوق‌ها است.
حضور مردم در پای صندوق‌های رای به مثابه جاری شدن خون تازه در پیکره ایران آینده است.

منبع: روزنامه شرق